KANIM, CANIM , EFEKAN'IM

Aloha,

24.06.2012 günü başlayan değişim rüzgarının beni 19.04.2013 tarihinde lokum balığım Efekan Atmaca'nın annesi olma şerefine nail edeceğini o günlerde nereden bilebilirdim...

Düğün hazırlıkları, ev kurma,  3 adet  kafe  açabilecek kadar çeyizlik bardak düzme serüvenlerimden sonra o gün, o muhteşem gün saygıdeğer eşim Volkan Atmaca ile dünya evine girmiş bulundum bir kere.. .


Evliliğin ilk günleri güzeldi evet ne yalan söyleyeyim, sevdiğin adamla aynı evde yaşamak beraber yemek içmek akşamın sonunda evlere dağılmayacak olmanın rahatlığı  vs harika iken balayından gelince !!!!!  bavulları açıp çamaşır yıkama startını vermiş bulundum.. e tabi yemek de yapmak lazım.. O günden itibaren 25 Ağustos a kadar tipik küçük ev kadını şeklinde kocasına yemek yapan, donlarını falan ütüleyen bir yeni gelin modunda bir güzeldim bir güzeldim sormayın...




Efekan'ın doğumuna kadar olanları hızlı hızlı geçeceğim. Esas hayatım Efekan'ın doğumuyla başladı çünkü..

25 Ağustos günü iş çıkışında ben bir hamilelik testi alayım dedim, malum belirtiler baş gösterince.. Eve geldim testi uyguladım aman bir de ne göreyim, iki çizgi.. O an neler yaşadığımı kime ne şekilde izah edeceğimi bilmiyorum. Belki çoğu insan ayıplayacak ama evet ben çok üzüldüm..

Henüz 2 aylık evliydim, çocuk  en az 2 senelik planlarımın herhangi bir yerinde köşesinde değildi. Volkan  eve geldiğinde deli gibi ağlıyordum ve onun da benim de aklımda aynı şey, aynı soru.. Şimdi ne olacak?

O gece Volkan'ın ağbi dediği Ahmet ve eşi Elif ile yemeğe çıkacaktık. Yanlarında dünya tatlısı oğulları Ege'yi getirmeleri belki de çocuk isteme fikrimizin kökten değişmesine neden oldu..

Esasında biraz beklenir, düşünülür öyle söylenir çevreye değil mi bu gibi hamilelikler.. Biz de tam tersi oldu öğrendiğimiz gün moral bozukluğu ve "ne yapacağız şimdi?" sorusu eşliğinde abi ve abla olarak gördüğümüz  Ahmet ve Elif'e söyleyiverdik..

İyi ki söylemişiz.. Şuan Efekan hayatımdaysa belki de onların sayesinde.. Evet aldırmama ihtimalimiz belki yüksekti ama vardı da.. Ancak  oğulları Ege ile serüvenlerini bizlerle paylaşınca esasında hayatımıza katılacak yeni bir bireyin  hayatımızı ne kadar güzel yönde değiştireceği kanısına vardık..

Ertesi gün hastaneye gittiğimizde yanımızda abimin eşi Ebru vardı çünkü aileden başka kimseye söyleyemezdim bu durumu.. En önemlisi annem, çok kızacaktı..   Kan verdik sonuçları bir aldık ki bildiğin hamileyim..

Ailede hamileliğim şaşkınlıkla birlikte mutlulukla karşılandı aslında, özellikle annem çığlık atıp inanmadı ama sonunda onu inandırabildik.. Ancak bir sorun vardı, ben akdeniz anemisi taşıyıcısıydım ve eşimle nikah günü alırken sağlık raporunda Volkan'da  da o tarz bir şeyler olduğu kulağımıza çalınmıştı ve dikkat etmemiz konusunda uyarılmıştık..

ee şimdi ne olacak???

En önemli noktayı atladım 25 Ağustos Cuma günü hamile olduğumu öğrenmiştim ama 28 Ağustos Pazartesi Volkan Afrika'ya gidiyordu ve 2 ay oradaydı. Dıdıdıdım...

Pazartesi onu yolcu ettik, doktorumla konuştuk kalp atışını duydum ama duymak istemiyordum.. Çünkü hasta olma olasılığı vardı iki Akdeniz Anemisi taşıyıcısının çocukları Akdeniz Anemisi yani TALESEMI  olabiliyordu ve bu da gerçekten çok zor bir hastalıktı.. Doktor kalp atışını açıp bize dinletirken kafamı ultrason ekranına çevirmedim bile.. Kendimi her şeye hazırlamalıydım CVS sonucu eğer bebek hasta çıkarsa doğmayacaktı.. Volkan Afrika'daydı, annemler yanımdaydı ama bu gibi durumlarda nedense kocam da kocam diyiveriyordum..

Hamileliğimin ilk haftalarında kocam yanında olmadığı için  bir çok pişmanlıklarım oldu. Ama hepsi 14 Ekim'e kadardı. Volkan Afrika'dan döndü ve hummalı sağlık araştırmaları startı verildi.

Kilolu olduğum için ilk etapta yapılacak olan CVS işleminde iğne rahmime yetişmediii..  Aman tanrım kabustu, o kadar hazırlamıştım ki kendimi, olmalıydı o gün, yok muydu başka uzun, büyük bir iğne? Maalesef yoktu..  Neyse bekleyelim dedik.. Bebek oldu 15-16 haftalık..
Bir daha gittik ama nasıl dişim ağrıyor, doktoruma söyledim "dişim çok kötü"..

Cevap:  " Üzgünüm Ece hanım  dişçinizden dişinizde apse olmadığına dair kağıt almanız gerekiyor aksi takdirde dişinizde apse varken bu işlemi yaparsam 24 saat içinde bebek ölür hatta siz bile ölürsünüz, iltihap rahimden içeri girer.."

Yo olamaz! Artık bilmeliyim, benimle mi kalacak gidecek mi?  Saat akşamın 7 siydi ve muayenehaneden abim, Volkan ve annemle koşarak çıktım dişçi arıyordum çevrede bugün olmalıydı bu işlem.. Açık dişçi bulabildik, diş hekimi bir baktı ki fındık büyüklüğünde apse var dişimde.. Apse tedavisi şart.. Uzun süren apse tedavisi sonucunda iyileşen apse 3. muayenehaneye gidip CVS yaptıracağımız günün bir gece öncesinde yine hortladı ve bu sefer diş hekimi dişi çekmemiz lazım dedi.

Ön dişim çekildi arkadaşım!

Bebek annenin her şeyini emermiş ama dişlerimden ne istedim a be oğlum..!

Tüm bu süreç sonunca Efekan  20 haftalık olmuştu ve CVS şansımızı kaybetmiştik  ve en acısı da ben hala içimde bir can taşıdığım fikrini kabullenemiyordum, bağlanamıyordum... Ya hasta çıkarsa ve giderse, bağlanırsam  ne yapardım o zaman...

20 Haftada Kadıköy Şifa Hastanesinde Amniosentezim gerçekleşti..

Sonuç 1 ayda çıktı neredeyse ve Efekan 6 aylık olmuştu sağlıklı olduğunu öğrendiğimizde.. 6 aydan sonra ben ilk defa kendimi hamile olarak, anne olacak bir genç kadın olarak hissetmiştim gözümden yaşlar süzülürken..

Sonrası hep koşturma 36. haftaya kadar çalışan bir hamile olarak günler nasıl geçti anlamadım.. 34. haftamda arkadaşlarım tarafından bana sürpriz yapılan shower partim hamileliğimin en güzel günlerinden biriydi...

Geldi 19.04.2013.. Bir gece öncesini tarif edemem.. O heyecan, o korku, yarın kesip biçecekler seni ama kaçarın yok!

İllaki çıkaracağım Efekan'ı, öyle ya da böyle... kaçınılmaz sona yaklaştık.. O gece hiç durmadı Efekan, adeta çıkacağını farketmiş gibi içimde taklalar atıyordu..

Gece hiç uyumadım.. Sabah 8 de hastanedeydik..

Arkadaşımız Nurkut'un objektifinden sezeryan öncesi kareler...

Ve o an!!!!!!!!!!!!!

 

O an nasıl unutulabilir? Ömrümün sonuna kadar hatırlayacağım yegane anların başında... İlk görüş, ilk dokunuş, ağlamasını ilk duyuş..

Ben anne oldum, ötesi var mı?  Yok.. Her şeyden daha önemli, öncelikli, 19.04.2013 tarihi itibariyle hiç bir günüm eskisi gibi olmayacak, hiç bir uykum, hiç bir yemek yemem, hiç bir sokağa çıkışım.. Çünkü artık kalbimde oğlum var!

Uyurken uykularım bölünüyor ağlamalarıyla... Büyüse, kocaman olsa evlense bile  uyumadan önce en son düşündüğüm şey hep o olacak... Yemeklerimi bölecek, o yemeden yiyemeyeceğim yemeğimi,  onu düşünmeden sokak kapısından çıkamayacağım, iş yerinde bilgisayarımın masa üstü fotoğrafı onun  fotoğrafı olacak... Eskiden kendime ve Volkan'a  bir sürü şey alırken artık azaltıp daha fazlasını ona alacağım. O hasta olunca uyumayacağım, hep başında durup elini tutacağım.. O ilk adımlarını atarken elinden tutacağım belim kopsa da.. Asla off demeyeceğim. Ona her şeyin en doğrusunu öğreteceğim. Büyüyüp çok yakışıklı bir adam olduğunda onunla oturup konuşabilmek için kendimi hep geliştireceğim. Kimseden eksik, az kalmayacak! buna izin vermeyeceğim, her şeyi tam olacak, onun için hep çalışacağım, yılmayacağım..   Olmasa da oldurtacağım, Sadece onun  için bunları yapacak  gücüm olacak.. Sadece onun için uykusuzluğa, açlığa , asosyalliğe, acıya dayanabilirim. Kimsenin üzülmesine onun üzülmesi kadar üzülmeyeceğim ve birine sarılırken ona sarıldığım zaman ki gibi içim titremeyecek, içimde fırtınalar kopmayacak.... O bana emanet en değerli hediye..

Devamı gelecek....