Özlem..

Çok özlüyorum. Bunu nasıl yeneceğimi bilmiyorum. İşteyken evi aramaya cesaretim olmuyor bazen, arkadan ağlama sesini duyarım diye.

Şansa ne zaman arasam arkadan ağlama sesi duyuyorum. Acaba kokumu mu arıyorsun? Eminim anneannende yabancılık çekmiyorsun ama anne yüreği seni yanımda istiyorum..

 "Burnumun direği sızladı" cümlesinin anlamını ben 27 yaşında oğlunu bırakarak işe dönmek zorunda olan bir anne olunca anladım.. Bunu bana sen öğrettin..

Gülüşlerini, bana bakışını bilgisayar ekranımdaki excel sayfasında görüyorum artık.. 4 ay oldu  gündüzleri sensiz geçirdiğim süre ama alışamadım. Alışırsın derlerdi, mümkün değil.. Akşam üzer 4 gibi evde olup yanına kıvrılıp kokunla uyumak istiyorum, çorbanı, yoğurduğunu ben yedirmek istiyorum. Günlerdir hiç kakanı görmedim, insan bok kokusunu özler mi? Özledim..

Beceremiyorum alışmayı, belli etmiyorum ama çok özlüyorum seni oğlum..

Spor senden nefret ediyorum!

Ben spor sevmem, hantalım..
Üşengecim, yatmayı çok severim.. Şişman oluşumun başlıca nedenleri arasında ilk 3 e girer bu özelliğim..

Hayatım boyunca hep imrenmişimdir spor yapan insanlara.. İş çıkışı yada sabah işe giderken spor yapanlar, spor salonuna gidenler, sahile koşuya inenler, evde mekik çekenler, salonunda yer olup, paraya kıyıp bisiklet ve yürüyüş bandı alıp evde kardio çalışanlar.. Onlardan hiç bir zaman olamadım.. Hırsla başladığım sporun hep sonu geldi, yaşam tarzı haline getiremedim..

Sabah 6 da kalkıp koşan, sonra eve dönüp duş alan şıkır şıkır giyinip makyajını yapıp hatta fönünü çekip işe giden  insan olmadıklarını düşündüğüm yaratıklar sizi ayakta alkışlıyorum ve ölümüne kıskanıyorum..

Servis gelmeden 15 dakika önce uyanan yeri geldiğinde yüzünü yıkamadan kendini sokağa atan, ayakkabılarını asansörde bağlayan bir insan evladı olarak, sabahları giyinmem kolay olsun diye pantolonumu, ayaklarımı içine koyup rahatça çekeceğim şekilde yere koymuşluğum çoktur inanın... Sırf 3 dakika fazla uyuyayım diye.. Bırak sporu dolabı açmaya bile üşenen kişilerdenim ben.

Eskiden daha çok spor yapma lüksüm vardı.. Hatta evlenmeden bir sene önce spor salonuna yazılmıştım, haftada 4 gün iş çıkışı gidiyor, yüzüyor, kardio yapıyordum.. Kilo vermesem de bedenen incelmiştim ama o da 1 sene sürdü maalesef..

Evli ve çocuklu olarak spor bana çok uzak gibi görünüyordu.. İki gündür youtubedaki Leslie yi yapıyorum..  Anam bir et kesiği oldum ki sormayın. Sabah yataktan zor kalktım, kolum kalkmıyor. Nasıl bir hantal, nasıl bir hammışım ki  iki hareket yaptık diye yatak döşeklik kıvama geldim.. Daha ne kadar yaparım meçhul, kendime hiç güvenmiyorum. Bir daha diyorum spor insanı değilim.. Olacağımı da hiç zannetmiyorum.. Biri hadi spora dese aynen bu fotodaki gibi oluyorum..

Abartı yok..


Sevmiyorum sporu, hiç bir zaman da sevmeyeceğim sanırım.. Ama bu yapmayacağım anlamına gelmiyor.. Sevmeden yapmak acayip külfet geliyor insana..

Zayıflamak istiyorsan, spor yapacaksın, kaçarın yok..  Allahın emaneti bu bedene iyi bakmak lazım.. Sigara, alkol, yağlı beslenme, hareketsiz bir yaşam olduk davul gibi.. Şu azcık göbeği çıkınca kendini spora veren kadınlardan olmak istiyorum..

Nasıl severim sporu? Sporu sevmek için ne yapabilirim? Bilen Allah aşkına söylesin, sporu seven, zayıflamak uğruna araç olarak değil amaç olarak kullanan kendine iyi bakan kadın olmak çok mu zor.. Araç olarak kullandığım spor bana hiç bir şey kazandırmadı, aksine amacıma ulaşınca araçtan vazgeçtim hep.. Spor bir yaşam stili olmalı..

Böyle olan kadınlar lütfen helpp!  Bir el atın bana.. Konuşun, motive edin, nasıl sevildiğini anlatın, sporsuz yapamayan bir insan haline nasıl dönüştüğünüzü paylaşın ki eğer mümkünse bende öyle olayım..

Şimdiden teşekkürler..

Bir şişmanın dramı..

Evet kilo almak bir sanatsa en baba sanatçı karşınızda..

6 yaşına kadar çıtır, güzel bir kızdım, zayıftım ama kopacak gibi değildim tabi.. Minyon hiç bir zaman olmadım..
Sağdaki benim..

Ne zaman ilkokula başladım, evimizde çalışan kızların okuldan geldiğimde bana hazırladıkları yarım ekmek ( içinde ne ararsan var )  akşam üzeri atıştırmalığı  ve apartmanımızın altına açılan tekelden aldığım cips ve ice tea ler şişmanlama potansiyelimin ilk adımlarını atmama zemin hazırladı..

Babamın genleri minnacık vücudumda ağır bastığından ötürü bir haftada 5 kilo alabilen bir bünyeye sahip bir çocuk ve genç kız olarak en önemli yaşlarımı bilinçsizce yiyerek geçerdim..

Ne bulsa yer tanımı tam da bana göre, yaşamak için yememek adeta yemek için yaşamak...
Tok olsam da önüme koyulanı yiyebilme özelliğim beni 2004 yılında 104 kiloya kadar çıkardı. Artık erkek reyonunda alışveriş yapıyor, kendime hiç bakmıyor, kaşlarımı bile almıyordum. Sapsarı röfleli saçlarımı boyatmıyordum ki aynada kendimi gördüğümde tiksineyim, kendimden nefret edeyim ve yemek yemeyeyim.. 2004 yılına kadar hızla kilo almam sonucu psikolojisi bozuk, herkesle çatışan, içinde aslında modaya acayip meraklı gezmeyi, giyinmeyi ve sosyalliği seven bir genç kız barındıran  ancak tutumları tamamen bu karakterle zıt bir profil çizen çok çirkin bir genç kız oluvermiştim.

Ah ne ağlardım geceleri uyumadan, üstüme giyecek bir şey bulamadığımda ya da arkadaşlarımla istediğim yere üstüme giyecek kıyafet bulamadığımdan ötürü gidemediğimde.. Çevreme kiloma takık göstermezdim kendimi, kendimle barışık zannederlerdi beni ama bir bilselerdi içimi,  kaç defa durup duruken bilinç altımda bacaklarımı karnımı ekmek bıçağıyla kestiğimi hayal ederken kendimi bulduğumu, ah bir bilseler... Annemin kilo vereyim diye çabaları, döktüğü paralar, hırsla azimle başlanan ama  sonrası bir burger king menüsüne yada abimin yaptığı enfes makarnalara kurban ettiğim diyetlerim... 2004 yılında kendimden nefret etmem üzerine 1 sene boyunca deli gibi diyet ve yürüyüşle verilen 35 kilo sonrası yapılan ilk röfle, alınan kaşlar ve alışveriş hayatımda ender yaşadığım genç kızlık mutluklarımın başında geliyordu...

Arkadaş çevrem genişlemiş, beğenilen bir insan olmuş artık dekolte nedir öğrenmiştim. Alışveriş yapmak zevkliydi çünkü hayal kırıklığı ile sonuçlanmıyordu. Ama kaldı öyle. Kilo verdim ve balık etli oldum ( asla zayıf değil) fikri diyeti bıraktırdı bana.. Neyle sizce? Tabi ki Burger King menüsü aynı kiloları almama vesile olan diyet katliamımı başlattı.  1 senede verdiğim  kiloları 5 er 5 er aldım hemde 7-8 ayda..

Sonrası hep hüsran.. Şu zamana kadar toplasanız 100 kilo alıp vermişimdir hayatım boyunca.. Bu alış-verişlerin bana bıraktığı derin yarıklar, çatlaklar sadece işin görünen kısmı.. Görünmeyen kısmı ise yüreğimdeki, ruhumdaki çatlaklar.. Hiç bir zaman güzel olamamak, güzel giyinememek, hep karın yağlarını ve bacakları gizlemeyi amaçlama, bu amaç uğrunda saçma sapan kıyafetler giyme, dekolte tadını aldığım için göğüs dekoltesi veren bir balinaya dönüşme.. Kendimi güzel zannediyormuşum o zamanlar ama fotoğraflara bakınca ne kadar vahim bir durumdaymışım diyorum..

Yemek yemek bir saplantı.. Yedikçe kilo alıp hayattan kopuyorsunuz, hayatta koptukça daha çok yiyorsunuz.. Sürekli başlayıp bitirdiğim diyetler iradesizliğimin bir numaralı örneği oldu. Bu nedenle kimse kilo verebileceğime inanmıyor hala..

Benim o zamanlara ait hiç bir boy fotoğrafım yok biliyor musunuz?  Ne acı.. Hepsi benim tarafımdan çekilmiş  surat fotoğrafları, biraz telefonu yukarı kaldırır açılı çekerdim ki gıdığım çıkmasın yüzüm daha ince çıksın.. 105 kiloyken bile kendimi 55 60 kilo gösteren fotoğraflar çekebilme hususunda kimse elime su dökemezdi.. Bununla övünürdüm,, Bu bile ne acı değil mi?

Sonrasında bir daha hiç o denli ciddi bir şekilde diyet uygulamadım. Spora gidip kilo vermesem de inceldiğim oldu ama kilolar hep 80 - 85 - 78 filandı.

Beni bu halimle bile beğenen canım eşim, her ne kadar içinden zayıf olmamı çok iste de ona sevgimi ona olan aşkımı ilk plana koyarak fiziğime hiç dikkat etmedi, beni böyle de sevdi..

Kilolu hanımlar kızabilir, ne yani bu halimle derken o ne demek?

Siz bilir misiniz ki  bir erkek için fizik ne kadar önemlidir? Eşiniz yada sevgiliniz sizi böyle sevse bile sizin zayıf olmanız için inanın bir çok şeyden vazgeçebilirler.. Zayıflık demek sağlık demektir, zayıflık demek güzellik demektir, zayıf kadın demek mutlu kadın demektir.. Mutlu kadın eşini mutlu eden kadın demektir.. Çok bilirim kilo aldığım, üstüme kıyafet sıkıntısı çektiğim için sevgiliyken kocama nedensiz trip attığımı, mutsuz olduğumu, başka şeylere bozulmuş gibi gözüküp ağladığımı.. Biliyordu o, benim bu halimle ne kadar mutsuz olduğumu biliyordu hep eşim.. Kilomu hiç laf etmedi ama hep arzu etti.. Zayıf , ruhsal ve fiziksel olarak sağlıklı bir kadın olmamı çok arzu etti.

Beni o halimle isteyip evlenen benimle bir yuva kuran eşim için zayıflamayayım da kimin için zayıflayayım? Evet önce kendim için ama bizim hayatlarımız bir. Ben demek o demek, benim mutluluğum demek onun mutluluğu demek, o daha mutlu olacak ki beni daha çok mutlu edecek demek..

Doğumla gelen 35 kilo.. 108 kilo girdim ben doğuma.. Ne dönebiliyordum ne rahat tuvaletimi yapabiliyordum. Evet içimde can taşıyordum ama canımdan can gidiyordu her yataktan kalkarken.. Kilonun bana bir tane artısını söylesenize..

Eksilerini sayalım mı? Bence vakit yetmez.. 3,5 ay emzirdim ve baktığınızda hamilelik öncesi kiloma bile düşemedim, şişko hamile kaldığım halde..

Şimdi bana yeni bir hayat gerek, yeni bir nefes.. Yağsız bir bedene daha sağlıkla çekilen nefesler gerek..  Oğlum var benim! Beni seven kocam var, ben neden böyle olayım?

Ruhumdaki parçalanmışlıkları artık düzeltmem lazım.. İnsanın kendisiyle çelişkileri, kendini kırmaları inanın düzeliyor, başkasının kırışları kırılmış vazo misali onarılmıyor ama kendime ettiğim haksızlığı, bedenime, ayaklarıma, gençliğime, kadınlığıma, ruhuma ettiğim haksızlığı eminim ki vereceğim kilolarla onaracağım.. Ben bambaşka bir Ece olacağım.

Bunu hayatımda hak eden beni gerçekten seven insanlar var.. Ben artık merdiven çıktığımda nefes nefese kalmak istemiyorum, herkesle aynı hareketleri yapıp herkesten çok terlemek istemiyorum.
Herkes kadar yesem bile "aa hem şişko hem ne çok yiyor" bakışlarını görmek istemiyorum. Siz o bakışları bilemezsiniz.. Bana sakın ruh hastası muamelesi yapmayın ama ben biliyorum, her şeyi seziyorum.   En yakınlarımın bile yeri geldiğinde benim için üzüldüğünü çok iyi biliyorum. Ben artık güzel giyinmek istiyorum, ben artık renkli giyinmek istiyorum, ben artık bir kıyafeti beğendiğimde denemeden de almak istiyorum.. Esasında çoğu insan için ne kadar sıradan ve kolay şeyler istiyorum değil mi..


İlerde oğlumun da benim için üzülmesini istemiyorum.. 

İnşallah çıktığım bu yolda başarıya ulaşacağım, başarılarımı sizlerle paylaşacağım..

Devamı gelecek..

Efekan'lı Leslie tecrübem

Spor şart!

Evet Dukan gayet iyi gidiyor 23 Eylül'de başlamış olduğum diyetime harfi harfine uyuyorum ve 8 kilo gitmiş bile. Zorlanıyor muyum?  Hayır.

Hayatımda hiç bu kadar rahat ve keyifli bir diyet uygulamamıştım. Bu diyetteki başarılı gidişimi ve diyeti  bozmayışımı her akşam benimle şikayet etmeden aynı yemeyi yiyen eşime  ve iş yerinde bana ayrı yemek hazırlayan Fatma Abla'ya borçlu olduğumu söylesem yalan olmaz.

Onların desteği olmasa kesin kaçamaklı gidiyor oluyordum.

Şeker komalarıma +diyet dukan  cığımın enfes gojiberry reçeli ve dukanellası yetişti. Reçelimi pazar kahvaltılarında, dukanellamı ise her gün bir tatlı kaşığı olarak tüketiyorum.

Ama vereceğim kilo 20 kilonun üstünde olduğu için sarkmak tek korkum. Doğumdan sonra sarkan göbeğimi toparlamak ve bu 20 kiloyu verirken kollarım, bacaklarımın şuan ki görüntüsüne nazaran daha sıkı olması tek temennim.. Kilo verince bundan daha kötü olmaz inşallah derken +Melis Tezcan   ın tavsiye ettiği Leslie denen hatunun videoları ile evdeki spor hayatım başlamış oldu...

Önce bir bakiyim dedim 20 dakikalık olan 1 mili yaptım. Durduğun yerde adım atarak step hareketleri yaparak  1 mil yürümüş oluyorsun ve acayip terliyorsun.

Bunu yaparken de eşimin desteğini atlayamam, oğlum Efekan'ı oyalıyor. Pazar akşamki 20 dakikalığı başarıyla geçince dün 45 dakika yani 3 mil i denedim ve onu da başarıyla, tıkanmadan , aksatmadan , hiç durmadan bol bol terleyerek tamamlamış oldum. Tabi sadece 36 dakikasını.

Başladığımda eşim Efekan'ı uyutmuştu ama 30. dakikada gözlerini açtı Efekan, garip garip bana baktı, "Bu salonun ortasında hoplayan kadın annem mi? Ne yapıyor ya bu? Gel buraya anne!!!! Kucağına al beni beraber hoplayalım" diye ağlamaya başladı. ( İçinden bunları geçirdiğini düşünüyorum. )

Ben Leslie yaparken, oğlumun ağlamadan önceki bana bakışı





Volkan da içeri geçti telefonla konuşuyor, "Allah'ım Yarabbim ne yapacağım şimdi ben? Kaç dakikadır bozmadan yapıyorum, kalori yakıyorum, bacaklarım yanıyor hissediyorum, bırakamam ya oğlum ne olur sus annem bak şak şak el çırpıyorum bak hop hop hopluyorum bak ne güzel laylaylay.... vs vs"  yok fayda etmedi. O anlarda aynaya baksam kesin böyle olduğumu düşünüyorum..

 

 

Oğlum o andan itibaren susmadı, anneliğim her zaman olduğu ve bundan sonra da olacağı gibi  ağır bastı  " oyyy kurban olduğuuum seni hiç bir Leslie ye, vereceğim 20 kiloya,  dünyalara değişmem deyiverdim ve  36. dakikada Leslie ile vedalaştım :) Kendileri 10 kilo olmasa kanguruyu deneyeceğim  ama fıtık olmaktan korkuyorum, denemeye cesaretim yok.
 Aşağıdaki foto temmuz da çekildi.. Şuan bunun iki katı oğlum ve sırt  dayanmıyor kanguruda...







Hiç yoktan iyidir dimi? Tamamlayamamış olsam da 20 dakikadan 36 dakikaya çıkarabildim hem de tıkanmadan..

İnşallah kilo vermemi hızlandırır, sarkmamı engeller, biraz kilo verince platese başlamayı düşünüyorum ama şuan imkansız.. Hem iş hem ev hem Efekan..  Bu arada seneye mükemmel geçecek bir  yaz tatili kazanmama  tam 7 kilo kaldı. Yılbaşına da 2,5 ay.. Umarım 2,5 ayda gider şu 7 kilo da Volkan'la girdiğim iddiayı kazanırım..

Gelişmeleri yine yazarım..

Sevgiler...

Değişken Ruh Efekan!

Oğlum Efekan her gün huy değiştirmeye başladı.  Akşam 10 da yatağına koyduğum zaman kendiliğinden  uyuyan oğlum gece 12-1 hala ayakta. Ne sallamayla teslim oluyor uykuya ne de pusetle evin içinde tur atmamıza kanıyor..

Dün çaresiz kaldım ve oğlumu annemle eşime bırakıp 12 de uyumak zorunda kaldım.

Büyüdükçe zorlaşıyormuş meğer, en rahat günler ilk 40 gün hatta ilk 3 aymış. Henüz diş problemimiz de yok. Maksimum salya fazla akıyor o kadar. Dişten kaynaklanan ateş söz konusu bile değilken bu kadar uykusuz olan çocuk diş çıkarırken nasıl olacak acayip merak ediyorum. Doğduğundan beri hep ışıkta ve gürültüde uyurdu kendi kendine. Sessizliğe, karanlığa alışmadı. Ama artık salonda uyuduğunda çıt sesine uyanıyor. uykuları 15-20 dakikadan ibaret.

Hamileyken uyu uyuyabildiğin kadar derlerdi ama o zamanda geceleri o koca karınla uyumak işkenceydi. Ne hamilelikte ne de anne olunca uyunmuyormuş. Şikayetçi miyim? Asla...

Ama uykusuzluktan dolayı aksileşen, ağlayan, gözünden uyku aksa da uykuya teslim olamayan, ciyak ciyak ağlayan  oğluma üzülüyorum çok üzülüyorum...

Çalışan anne olarak erken uyuyan oğlumdan sonra biraz kendi şahsi işlerimi halledip hemen uyuyabilme özlemi içindeyim.

Umarım düzelir, akşam 9 da uyuyup sabah 7-8 de kalkan bir çocuk olur.

Diğer bir problem ise kucak problemi... Oyun halısı, sallanan koltuk, mama sandalyesi, hiç birinde 10 dakikadan fazla oturamıyor. Kucakta olacak, kucakta oturmasını geçtim, kucağında olduğu kişi ayakta dolanacak.

Belim buna dayanmıyor maalesef. Bütün gün oğlumun özlemiyle yanıp tutuşurken akşamları sırf bu huyu yüzünden babasının kucağındaki oğluma özlemle bakıyorum.

Biraz araştıracağım bu huyları nasıl düzelir?

Biz alıştırmadık inanın, kendiliğinden huy değiştirmeye başladı... Ve bunun bir çözümü olmalı, bu böyle gitmez.. Yatır kaldır yöntemi için doğru vakit sanırım...

Bilen varsa lütfen akıl versin..

Sevgiler..

Anne olmak nice kabiliyet yükler kadına..

Bugün biriyle tanıştım.. Instagram ve facebookta " Dukandiyetisiparisleri"..

O kadar güzel sohbet ettik ki  kendimi " iyi ki dukana başlamışım da , iyi ki çok yoğunmuşum da, iyi ki tarifleri uygulayamıyormuşum da ve iyi ki tatlıya düşkünmüşüm de seni tanımışım" derken buldum..

Blogumu  söyledim ona, girip okudu ve bana yaz dedi, güzel yazıyorsun dedi.

Cevap olarak " Anne olmak insana yeni kabiliyetler yüklüyor" deyiverdim. Ve üzerine düşündüm.

Bu yazımı başta Efekana sonra da Dukancan'ım Pınar'a armağan ediyorum.

Anne olmak bana ne gibi kabiliyetler kazandırdı.

Neler mi?

Anne olmak, uykusuz insan olabilmeyi ve bu konuda ne kadar başarılı olduğumu öğretti bana. İlk 40 gün 2 saatte bir uyanarak bir yavrunun sorumluluğunu üstüne %100 alabilmeyi ve onu beslemenin uykudan yemekten, yıkanmaktan, güzellikten, kendine bakmaktan çok daha önemli olduğunu öğretti. Bakımsız da güzel olmayı becerebilmek kabiliyetti ve ben bu kabiliyeti edinmiştim.

Anne olmak dilini anlamadığın halde bir bebeği nasıl susturacağını öğretti bana, konuşmadan anlaşabilmeyi, bakışlarla karşındakinin ne demek istediğini anlayabilmeyi..

Anne olmak, birini karşılıksız sevmeyi öğretti bana. Hayatım boyunca ailem ve eşim dışında çıkarım olmayan insanlarla pek kontak kurmaz, görmesem de konuşmasam da olur mantığında yaşayan bir insandım. Ama şimdi herkesin bir anne-baba evladını olduğunu düşünerek çıkarım olmasa da insanlara yardım etme arzusu içine girdim.

Sevap toplama derdindeyim işin doğrusu sevaplarım sadece oğlum Efekan için. Efekan için daha iyi bir insan olmak, yanlış yapmamak ve günah işlememek peşindeyim. İnanırım çünkü anne babanın hatalarının ceremesini çocuğun çektiğine. Bir günahın illa ki günün birinde kendinden olmasa da evladından çıkacağına..

Anne olmak beni iyi yaptı.

Pozitif olmak - olabilmek de bir kabiliyet bence, ben pozitif olma hayata güzel bakabilme telaşındayım son zamanlarda bu kabiliyeti de edinmek lazım eğer anneysen, ebeveynsen...

İradeli olmak da bir kabiliyet  sırf oğlumla kaliteli yıllar geçireyim diye iradeli olma derdindeyim. Onunla rahat oynayabilme, yanında anneannesi değil de annesi hatta ablası gibi görünebilme, o genç bir delikanlı olduğunda beni koluna takıp sokağa çıkma zevkini yaşatmak istiyorum ona.. Uzun siyah etekli bol tunikli bir anne olmak istemiyorum yanında...

Anne olmak yazma kabiliyetimi de geliştirdi.

Artık duygu ve düşüncelerimi anında yazıya dökebiliyorum bunu yaparken zorunluluk gibi hissetmiyorum, oğluma bırakabileceğim yegane hatıralardan birinin annesinin yaşadıkları, düşünceleri, kendisine olan sevgisini cümle aleme anlattığı bu blog olsun istiyorum..

Anne olmak değiştirir dünyayı, değiştirir sevgiye bakış açısını, çocukluktan çıkarır seni kocaman olgun bir insan yapar, bir bebeğin sorumluluğu dünyaya karşı dimdik durmanı sağlar..

Anne olmak insana yığınla kabiliyet yükler..   Sebze çorbasını yağsız  tuzsuz yapabilmeyi, bin bir şaklabanlıkla o çorbayı ona içirebilmeyi, bakışından kaka yaptığını anlayabilmeyi, en ufak bir tehlike anında ona mukayyet olabilmeyi onu bütün risklerden koruyabilecek cesarete sahip olmayı, ninni söylerken ses tonu ve öpüşlerinle çıkan diş ağrısını azaltabilmeyi gerektirir.

Annelik ciddi bir iştir.. Her kadın doğuştan bu özelliklere, kabiliyetlere sahiptir.
Bu kabiliyetlerin açığa çıkması, sadece mini mini bir kalbin içinizde atması , 9 aylık hamilelik serüveninden sonra onu kucağınıza almaya bakar..

5 aylık anne olarak yüklendiğim, edindiğim kabiliyetler bu kadar..

Efekan'ım büyüdükçe başka edindiğim kabiliyetleri de sizlerle paylaşacağım..

Sevgiler

Bekle bizi anne biz geliyoruz!!!

Kışın gelmesi ve annemin karşı dairesinin boşalması ile taşınma kararı almış bulunuyoruz. Henüz 15 aylık ev kadını ve 5 aylık tecrübesiz bir anne olarak nasıl taşınacağım bu yükün altından nasıl kalkacağım kara kara düşünmeye başladım.

En önemli nokta kontrat bitmeden evden çıkacağımız için ev sahibi Şubat ayına kadar olan kirayı talep edecek mi, etmeyecek mi? Sevgili eşimi çok seven, benden nefrettt eden yaşlı cadı ev sahibimiz  bizden bunu talep etmedi, oh baya bir rahatladık. Beni neden sevmediğine gelince kadın tam bir cadoloz, kara dersin ak der, su soğuk akıyor dersin oyy elim yandı der, evlendiğimizin ertesi günü sabah 9 da arayıp hanım kızımız nasıl diye eşime sormuş bir insan olarak hiç bir zaman sıcak ve yalaka davranmadım kendilerine.. Aksine tersledim, zırt pırt aşağı bize inip evde ne yapıyoruz diye meraklanmasının önünü güzelce kestim. Sonuç eşimi kara oğlum diye sevip bağrına basarken benden nefret etti. Ama bu evime zırt pırt inmesine karşı aldığım en akıllıca önlemdi.

 Taşınacağımız daire Ekim sonu boşaltacakmış, bizde Ekim sonu hemen şipşak geçmeyi planlıyoruz.

Taşınmalarda bir kaç önemli husus var ki tecrübe edip öğreneceğim günler yakındır..

3 kafe açacak kadar bardak sahibi olan bir hanım için taşınırken en elzem ihtiyaç KOLİ.

Ben nereden bulacağım o kadar koliyi..

Evlenirken çeyizini çalıştığı için Limango, Markafoni ve diğer online alışveriş sitelerinden tamamlamış biri olarak bilmeden alınan 3 set tencere takımı 678 adet çay bardağı, Paşabahçe'nin toptan bölümünden tane ile çok pahalıya geliyor diye toptan aldığım -çeyizime dokunarak aldığım ilk ve tek şey-  24 adet balon / devasa şarap kadehlerim.. Ben sizi neye sığdırıp da sapa sağlam yeni eve taşıyacağım?

Çeyiz hazırlıkları döneminde Limango'da yatak örtülerinde indirim var diye 4 adet aldığım yatak örtüsü kullanılmadan hatta poşetinden çıkmadan yatak odamdaki bazamın altından duruyor.. Aldığım zaman şirketteki  tecrübeli/evli arkadaşlarım dalga geçmişti.. Tecrübesizlik bu olsa gerek.. Bir de sadece bir kere kullandığım annemin taa Eminönü'nden üşenmeyip taşıdığı gelin yatağı yatak örtüm var en pullusundan boncuklusundan fırfırlısından ve dantellisinden, o büyük boy koliye bile sığmaz bence, ama deneyip göreceğiz. Ben katlayınca eminim sığmayacağından ama annemden ümitliyim o katladığı zaman en kocaman şeyler bile ufalıyor. Nevresimleri bile öyle bir katlıyor ki tam çekmece eninde boyunda.. Ben 8 kere deniyorum yine olmuyor, olmuyor.

Bu gibi özelliklerin her insana doğuştan yüklendiği genç kızlık dönemlerinde saklı kaldığı ama evlenince hoop bir anda ortaya çıktığına inanırdım. Ne de olsa ev kadını ve anne demek temiz, tertipli, becerikli demekti benim gözümde.. Yok değilmiş... içimde saklı sandığım, evlenince çıkacağına inandığım temizlik, tertiplilik, beceriklilik, güzel bavul yapma ve güzel çarşaf katlama özellikleri meğerse benim hamurumda yokmuş! Oğlumun badilerini bile güzel katlayamayan ben nasıl nevresimleri güzel katlayıp minnacık çekmecelere annem gibi sığdırabilirim ki?

Bir de benim annem gibi bir anneniz varsa eksiksiz evlenirsiniz.. 12 kişilik misafir yemek takımı harici 2 set daha 12 kişilik yemek takımım var ve bunların su takımları da mevcut tabi. Evlenir evlenmez hamile kalan bir kadın olarak evimde 12 kişilik yemekler verip arkadaşlarıma o 24 adet balon şarap kadehlerinde şarap ikram etme hayallerim şimdi çok uzakta.. Kendimize yemek pişirecek dahi vaktim yok!...

1 senede taşınacağımı bilsem bu kadar alışveriş yapar mıydım bilmiyorum.. Yapmazdım herhalde..
TV ünitemizin yanında duran  şuan içinde 12 kişilik bardak takımlarımın yer aldığı vitrinimize kocamın hayalindeki gibi güzel biblolar ve fotoğraflarımızın olduğu çerçeveleri koyardım..

Sanırım bir çok şeyimi atacağım. Evim resmen toplama ev oldu. Yeniler harici anneciğimin yazlık evindeki anca mevlütlede kullanabileceğim 12 kişilik bir başka bardak takımım daha var, onlar yolcu, ayrıca eşimin bekar evinden gelen tabakları da bağlasalar tutmam. Verecek kimseyi bulamazsam bir tavernaya bağışlamayı düşünüyorum.

Ayrılması zor olacak ama kitaplarımla da ilişkimi keseceğim. Atmaya kıyamadığım üniversite de tonla para döktüğüm edebiyat kitaplarımla da vedalaşma vaktidir. Zira yeni evimde onları koyacak yerim yok.

Şimdilik planlar böyle, oğlum Efekan için sadece bu taşınmayı ve çok sevdiğim annemin atmicaksın!! dediği bardakları atmayı  göze alıyorum :)   Bu soğukta onu sıcacık yatağından çıkarıp 15 dakikalık mesafedeki anneme bırakmamız manevi işkence olacak bize. Şimdi kapıdan hoop paket teslim edilecek ve işe geleceğim.


Herşey Efekan için!  Sağol oğlum sayende yükçe hafifleyeceğiz...

iyi ki varsın... :)